Φαίνεται ότι οι “ειδικοί” ή έκαψαν τον εγκέφαλό τους ακούγοντας heavy metal ή γέμισαν την τσέπη τους προωθώντας για μια ακόμα φορά την γκλομπαλιστική ατζέντα…
Δημοσιεύτηκε το αξιαγάπητο ΜΜΕ του Ρόθτσαϊλντς, τον Guardian:
Σύμφωνα με επιστημονική μελέτη που δημοσιεύτηκε από το πανεπιστήμιο του Queensland της Αυστραλίας, η “σκληρή” μουσική όπως η heavy metal ή η punk, επηρεάζει θετικά τον ακροατή και του εμπνέει ηρεμία και όχι θυμό, όπως θα υπέθεταν αρκετοί αναγνώστες.
“Πραγματοποιώντας μια έρευνα μεταξύ 39 φανατικών οπαδών της σκληρής μουσικής με ηλικίες από 19 -34 ετών, ανακαλύψαμε ότι αυτό το είδος της μουσικής ρυθμίζει τα συναισθήματα και τη διαχείριση του θυμού με ήπιους τρόπους”, αναφέρουν οι επιστήμονες που συμμετείχαν στο πείραμα.
Τα αποτέλεσματα έδειξαν ότι μειώθηκαν τα επίπεδα της εχθρότητας και του άγχους για τους συμμετέχοντες, ειδικά με την περίπτωση της heavy metal μουσικής, η οποία έχει “δαιμονοποιηθεί” πολλάκις στο παρελθόν.
Παρ’ όλο που οι στίχοι περιέχουν συχνά μοτίβα θυμού ή επιθετικότητας, οι συμμετέχοντας ανέφεραν ότι κατέφυγαν στη μουσική αυτή για να ενισχύσουν τα θετικά τους συναισθήματα και να διαχειριστούν τα αρνητικά ερεθίσματα.
Οι ερευνητές αναφέρουν ότι το πείραμα διεξήχθη σε εργαστήριο υπό ελεγχόμενες συνθήκες και ότι απαιτείται περαιτέρω έρευνα για να μεταφερθούν τα ευρήματα του σε ένα ρεαλιστικό κοινωνικό πλαίσιο, διερευνώντας την πιθανή σχέση της σκληρής μουσικής και της διαχείρισης του θυμού.
Κι επειδή βαριέμαι να γράφω αυτή τη στιγμή, παραθέτω το πολύ εύστοχο σχόλιο αναγνώστη σε ελληνικό ιστολόγιο όπου αναδημοσιεύτηκε το άρθρο:
Τα συναισθήματα και η διαχείριση του θυμού μπορούν να ρυθμίζονται κι από τα κατάλληλα ψυχοφάρμακα, η υπερβολική χρήση των οποίων δεν οδηγεί βέβαια σε “ηρεμία”, άλλα σε απάθεια ή και σε κατατονία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και μ’ αυτού του είδους την μουσική : Λειτουργεί σαν ένα ναρκωτικό που καίει τις νευρικές συνάψεις και που απονεκρώνει την ικανότητα για συνειρμούς και για αποχρώσεις συναισθημάτων. Σε τούτο έχουν δίκιο οι “ερευνητές”, γιατί ύστερα από γερές δόσεις τέτοιου ηχητικού βαρβιτουρικού, ο ψυχισμός του ατόμου παθαίνει ένα τέτοιο στραπάτσο που δεν του αφήνει περιθώριο για “θυμούς” (ούτε βεβαία για την παραμικρή κριτική σκέψη). Αυτός είναι άλλωστε ο σκοπός αυτού του είδους της μουσικής: Λειτουργεί σαν μια μορφή βιομηχανοποιημένης ψευδεπίγραφης τελετουργίας, που δεν οδηγεί σε κάθαρση άλλα σε ψυχική εξουθένωση. Πρόκειται για μια μουσική κατάλληλη για την χειραγώγηση των κοπαδιών των σκλάβων του μαζικού πολιτισμού.
Τα είπε όλα και δεν χρειάζεται να συμπληρώσω κάτι περισσότερο.
